In memoriam
Verenigd in verdriet
De tijd dat ik chagrijnig wakker werd na een verloren potje waterpolo, ligt al een tijdje achter me. En ook kan ik me tegenwoordig echt niet meer druk maken om scheidsrechters die de ‘verkeerde kant op fluiten’. Natuurlijk, ook bij Polar Bears draait het vaak om winnen en verliezen, maar nooit heb ik na een nederlaag zoveel verdriet gevoeld als na het nieuws over het tragische ongeluk wat Lian Wiggers is overkomen. En ik niet alleen, de hele club is in rouw gedompeld.
Door een waas van tranen las ik dinsdagmorgen de ‘heb-je-het-al-gehoord?’-appjes. Verslagen leden van Polar Bears brachten elkaar op de hoogte van het verschrikkelijke nieuws dat één van ons niet meer onder ons is. Lian was een zeer geliefd lid van de Berenfamilie, die dinsdagavond naar het clubhuis kwam om elkaar te steunen en de familie Wiggers een hart onder de riem te steken. Dat haar man Steef-Jan en hun kinderen Cato, Stan en Ellis eveneens naar De Dolfijn waren gekomen, zegt veel over de betekenis van Polar Bears voor Lian en vice versa.
Want allemachtig, wat dééd ze veel voor ons cluppie! Toen Cato net was begonnen in de zwemgroep, meldde Lian zich aan als vrijwilliger. Onder de indruk als ze was door de trainingen die destijds door jeugdleden Noa te Riele en Rixt Vellinga werden gegeven. Althans, dat zei Lian in een ‘Even Voorstellen’-interviewtje uit het Berenvel van 2015. “De sfeer binnen de club voelde goed, ik stapte in een warm bad”, aldus Lian, die langzamerhand steeds meer ging doen voor onze club waar ook Stan en Ellis inmiddels waren gaan waterpoloën.
De ledenadministratie was bij haar sinds 2015 in goede handen, maar ze werd ook W-official / jurylid en later zelfs scheidsrechter bij het waterpolo. Lian groeide uit tot de ‘Sportlink’-goeroe van de club en ook blies ze – samen met Peggy van Dommelen – het Berenvel nieuw leven in. Wat heet! Het is voor een groot deel aan Lian (en Peggy) te danken dat we al jarenlang elke week (!) een zeer aantrekkelijk en lezenswaardig clubblad in onze mailbox ontvangen.
Lian maakte het juryrooster, was teammanager, stond achter de bar en zat achter de kassa bij wedstrijden van de eerste teams als Maria verhinderd was of bij de playoffs om Maria juist te helpen onder het motto ‘vele handen maken licht werk’. Gevoelsmatig had Lian zelf overigens veel méér dan twee handen.
Het zijn niet de prijzen en titels die van Polar Bears een ‘Levend Monument’ hebben gemaakt, maar de mensen die samen de club vormen. Mensen die nieuwe generaties plezier in sport geven en hen spelenderwijs de normen en waarden van het verenigingsleven bijbrengen. Mensen zoals Lian zie zich wegcijferen achter de schermen waardoor wij als sporters kunnen trainen, wedstrijden spelen, feestjes bouwen en af en toe ook een schaal of een bokaal omhoog mogen houden.
De belangrijkste prijs van Polar Bears is de Beregoed-bokaal die jaarlijks wordt uitgereikt aan een Supervrijwilliger van de club. Ik heb begrepen dat Lian die postuum ontvangt bij de volgende ALV. Een mooi gebaar van het bestuur waarvan zij zelf ook een drijvende kracht was.
Lieve Lian, ik denk dat de leden van Polar Bears de komende tijd nog wel heel wat tranen om jou zullen laten. Mogen die samen het warme bad weer bijvullen zoals jij dat zelf hebt ervaren. En waar jouw kinderen en man altijd welkom zullen zijn om met een fijn gevoel aan jou en jouw enorme betekenis voor Polar Bears te kunnen terugdenken. Jij bent en blijft voor eeuwig onderdeel van ons en jouw Levend Monument.
Laten we – als eerbetoon aan Lian – zuinig zijn op onze mooie club, op elkaar en op het leven. Voor je het weet is het voorbij…
Hans Nieuwenburg
Fan van Lian en trotse Beer
